Samsun deyince akla ister istemez Samsunspor geliyor, gelmelidir de. Hani babamızdan, amcamızdan dinlerdik ya Tanju’yu, Emin’i, Mete’yi, Muzaffer’i ve daha nicelerini. Bizim çocuklarımıza anlatabileceğimiz pek bir şeyimiz kalmadı, bırakmadılar bize o mirası bırakamadılar. Hasbi başkan yok çünkü bir gole dünyaları ayağa seren Hasbi ağa yok. Galibiyet priminin yanı sıra atılan gole prim veren Başkan yok. Her şeyin para olduğu bu devirde yanımızda yalnızca cebinde parası dahi olmadığı halde Allah büyük deyip deplasman yollarında ömür geçiren taraftarımız var.

 Eskiden futbolcularımız yenildiklerinde sokağa çıkmıyorlarmış, öyle diyor babam. Taraftardan korktuklarından mı diye sorduğumda manidar bir cevap geliyor. Daha doğrusu soru soruyor; ’’Adap usul vardı. Esnafa, bu takıma yüreğini vermiş Samsun halkına nispet yapar gibi dışarı çıkmaları ne kadar doğru olabilir peki?’’ Haklısın diyebiliyorum sadece.

 Eee şimdi öyle mi? 1988, 89 ruhu var mı? Maç bitsin paramı alayım bana yeter dönemindeyiz. Futbolcularımızda ruh yok, ne koparsam kar anlayışı hakim. Taşıdığın armanın hakkını verme zamanı diyen olmadı mı hiç bunlara? Taraftara saygınız yoksa şanlı Atatürklü armaya saygınız olsun diyen yok mu? Bu taraftarı üzmeye hiç kimsenin hakkı yok, güneşli günler görmek bizim de hakkımız. Ruhunu, şerefini, yüreğini ortaya koyup, kırmızı beyaz çubukluya yakışacak tavırlar takınsınlar artık. İyi ki Samsun ve Samsunspor var, iyi ki kötü gün dostu taraftarımız var. İyi ki sahada harikalar yaratan büyük futbolcularımız var!!! Taraftara, ana avrat küfreder gibi oynamayı bırakırlar da beni haksız duruma düşürürler inşallah.

Gökhan CANBOLAT 29.12.2013